Elisa, Vida Mía

Kort na Cría Cuervos maakte Saura deze nog veel ingewikkeldere film, Ana Torrent flitst ook hier nog even langs, als de jongere versie van het hoofdpersonage. Het valt mee dat de uitstekende (vermoedelijk nooit beter dan hier) en breekbare Geraldine Chaplin ook die rol niet zelf speelde, want in deze onnavolgbare filmgeschiedenis loopt alles door elkaar. (En doet ze het op een gegeven moment met haar vader, Fernando Rey.) Het begint nochtans nog simpel met een auto die tergend langzaam over de weg komt aanrijden. (Ik had wekenlang geen Europese arthouse-film gezien en slaakte toch een tevreden 'ah thuis'-zucht.) Een familie bezoekt (o)pa (Rey dus) met wie het fysiek niet zo goed gaat. Maar ook Geraldine lijkt van slag, ze vermoedt relatieproblemen bij zus, maar dat is toch vooral projectie van haar eigen mentale leven. Vader merkt het ook, en laat haar bij hem logeren. De twee hebben elkaar jaren niet gezien en Geraldine heeft genoeg te vragen. Vooral over scheidingsperikelen. Na een tijdje laat pa haar een steen langs de weg zien. Een monument voor een dode vrouw die hij daar ooit vond. Heeft hij het zelf gedaan, denk je. Maar later worden er nog veel Tarskovksyaansere suggesties gewekt, een momentje dacht ik (komt ie weer) dat het dochter Geraldine was die daar ooit stierf. En dat bezoekje nu slechts een overpeinzing is van een oude man die zijn leven op schrift stelt. Wonderlijke film, waarin ook nog een Spaanse meisjesklas op de nonnetjeschool schittert in een meta-toneelstuk. (Het kordate meisje met het bizarste stemmetje mag zeer terecht het meest zeggen.) Te moeilijk om voluit te tippen, wellicht, maar zonder meer boeiend.