The Pillow Book

Anatomieles met Peter Greenaway, Nooit eerder een film gezien met zo'n grote hoeveelheid piemels. Greenaway poogt hier een stokoud Japans gedachtenboek te verfilmen, en haalt daarvoor alle visuele trucs uit de kast. In elk shot gebeuren wel drie dingen tegelijk, tekst, blokjes met beelden in kleur, zwart-wit beelden op de achtergrond. Klinkt ingewikkeld, maar het komt neer op een de geflopte CD-I van vroeger, je denkt de hele tijd: 'klik hier voor meer informatie'. Erg om zitten grinniken. Maar Greenaway heeft wel wat in zijn mars natuurlijk, en langzaamaan wordt de film toch sensueel. (Ik vergeet te vermelden, dat de film draait om poëtische kalligrafie op naakte mensen.) Je raakt toch in de ban van deze fetisj, zeker als er na een uur een fenomenaal mooi elektronisch chanson-liedje van ene Guesch Patti klinkt. (Op Soulseek alleen te vinden op een of andere Ibiza chillout compilatie.) 'Un homme change' zingt ze, en de jonge, Hans Teeuwen-achtige Ewan McGregor is, eh, hard (nou ja) op weg de daad bij het woord te voegen, met een schone Japanse deerne. Ondertussen schuiven er natuurlijk van die oude Japanse erotische prenten door het beeld, alsmede de tekst van het liedje! Overkill die nog werkt ook. Meteen daarna verandert de film en gaat het meisje met de poëzie-obsessie zélf schilderen (in plaats van zich te laten beschilderen), en wordt het gehele (!) tweede uur, gevuld met een parade van naakte Japanse mannen. Na een tijdje wordt dat toch... Wat minder interessant. Nog wel geleerd dat Lange Frans wat deelt met Sei Shōnagon, de Japanse hofdame/schrijfster van het kussenboek, hij rapte ten slotte ooit: 'Mijn hobby's zijn lezen en neuken.'