Morocco

Ik grasduinde door het thirties-gedeelte uit mijn Blackbook of Movies, en noteerde er een hele zwik. Morocco is het oudste (1930) en eerlijk gezegd nu niet bepaald een briljante start van dit 'cinefiele vodje aantekeningen'. Marlene Dietrich, ik zal er nooit wat in gaan zien, en dan was ze hier ook nog lang niet op de toppen van haar kunnen. Haar stem is nog niet rokerig sexy zoals later (en zelfs gewoon matig) en haar acteren is ook niet best, wat niet zo vreemd is want ze sprak geen woord Engels, elke regel moest haar fonetisch worden voorgezegd. Logisch dus dat de beste (en beroemdste) scène uit een nightclub-act bestaat. Marlene komt op in broekpak, en verzekert zich zodoende van een lesbische fanbasis tot het einde der tijden, zeker als ze een vrouw vol op de mond kust (1930, mensen) terwijl haar tegenspeler Gary Cooper koket met de ogen knippert en een bloemetje achter zijn oor steekt. Jaja! De rest van Morocco swingt heel wat minder, en is zelf opvallend arthouse-stil, ook door het nagenoeg ontbreken van een orkest-soundtrack. Twee mannen strijden om de gunsten van Marlene (een rijke koloniaal en een legionnaire) maar een echt verbaal bitchfest wordt het helaas niet. Ze hebben zelfs eindeloos veel respect voor elkaar. Toch een beetje saai zo.