The White Sheik

Koddig vroeg werkje van Fellini, die net als Woody Allen als 'gagschrijver' begon. (Wist ik helemaal niet.) Niet dat er veel verbale grappen in deze film zitten, het is toch vooral fysiek en flauw met veel opengesperde ogen. Een man neemt zijn jonge bruidje ('proper en puur') mee naar Rome, ze hebben daar familie zitten die zelfs een audiëntie bij de paus hebben geregeld. Daar komen ze natuurlijk nooit aan. Het bruidje heeft namelijk hele andere plannen en gaat op zoek naar haar Witte Sjeik, een man uit een bouquet-reeksje en melodrama-feuilletons (uit de bios dan neem ik aan...) Ze belandt op een filmset (altijd goed!) waar de sjeik haar razendsnel en op hilarische wijze inpalmt. (Niet zo moeilijk met het domme poppige ding.) Alberto Sordi schmiert heerlijk, als de derderangs acteur die eindelijk ook eens indruk op iemand kan maken. Net een Mike Boddé-typetje. De arme bruidegom wordt ondertussen in zijn Romeinse hotelletje letterlijk gek van het ophouden van de schijn. (Al wil dat niet echt grappig worden.) Wel leuk, en meer met die latere Fellini-touch, is een kort stukje als alles is misgelopen en de bruidegom bij wat hoertjes, eh, crasht. En daar treffen we Cabiria! Alvast een voorproefje van de veel betere film die nog zou komen. Een vuurspuwer-maatje van haar doet ook nog zijn kunstje, ah da's Fellini, circus-melancholie.