La Collectionneuse

Derde van de 'moraalverhalen' die ik van Rohmer heb gezien, en gelukkig leek deze meer op Le Genou de Claire dan op Ma Nuit chez Maud. (Lees; minder filosofie meer erotiek, zinnelijker, blote voeten op het gras.) Althans, de mogelijkheid tot erotiek, want daar peinst een Arie Boomsma-achtige arrogante testosteron-kerel hier continu over. Hij wil rustig vakantie houden in de villa van een vriend aan de Riviera, maar daar zit plots een meisje. En hoe hard ie zichzelf ook probeert te overtuigen dat hij haar een stom ding vind, hij kan het toch niet laten met haar te flirten. Misschien wel juist omdat hij merkt dat ze (in zijn woorden) een collectionneuse is, hoppend van bed naar bed. Ook zijn vriend in de villa wil haar wel. En dus krijg je een hele vakantie lang psychologische seksspelletjes. Je zou er bijna nog wat van opsteken, want ik vond het hoofdpersonage echt een goede charmeur, met de juiste aanrakingen op de juiste plekken op de juiste momenten, zeg maar. (Als ie het meisje heeft verleid tot een zwempartijtje doet hij haar spijkerbroek uit bijvoorbeeld!) Eerste uur broeit het en boeit het. (Veel zonnebaden en in minuscule broekjes in de zee zwemmen.) Maar ik vond het jammer dat Rohmer aan het eind nog een extra, vierde personage heeft om zijn verhaal af te ronden. (Een excentrieke Amerikaan, en een letterlijke verzamelaar, van oude vazen...) Spoiler! Volgens mij had hij ook zonder die man kunnen bereiken dat het hoofdpersonage uiteindelijk alleen achterblijft. (Wat ie dus bij aanvang al zo vurig wenste.)