Nénette et Boni

Van Claire Denis, dus weer geweldig, kunnen we inmiddels wel zeggen. Ze zoekt hier het Afrika van Europa op, Marseille, om daar wat randfiguren in beeld te vangen. Hoe lukraker hoe beter wat mij betreft, het eerste half uur is weer meesterlijk, bijna Dogma-gritty en toch heel sensueel. Een man die telefoonkaarten verkoopt, een meisje dat (natuurlijk niet zonder reden) met kleren aan het zwembad in springt, en een oversekst jong kereltje geilend op de bakkersmeid. (Prachtig Franse dirty talk ook, je cares sa fes, of zoiets.) Ander magisch Denis-momentje; meisje eet een hamburger, althans, ze haalt het karige burgertje tussen het broodje vandaan, waarna een man naast haar zegt 'eet je dat niet op'. 'Wil jij het?'. Ze geeft het broodje, man stopt het naar binnen, meisje loopt weg. Helemaal niets en toch weer magisch. Als de puzzelstukjes langzaam in elkaar blijken te vallen neemt de verleiding iets af, het hamburgermeisje en het oversekste jongetje blijken broer en zus, die elkaar tot steun zijn in allerlei strubbelingen. Pa bemoeit zich er ook mee, maar is kansloos. (Hij lijkt met zijn trieste kop wat op Martin Waardenberg.) De laatste paar scènes had Denis van mij mogen schrappen, plots wat te agressief. Ik denk liever nog even terug naar de introductie van de bakkersvrouw, de camera glijdt spiedend door het glas van de toonbank langs taartjes en decolleté, ze neemt een likje slagroom. En wie blijkt haar man? Vincent Gallo. Natuurlijk. De soundtrack is zoals zovak bij Denis weer van de Tindersticks, en hier spelen ze gelukkig een écht liedje. Dat is toch hun forte. 'Silent te-e-e-e-ars make up an ocean.'