Never on Sunday

Prachtduo, Melissa Mercouri en Jules Dassin. Een vrouw met een rauwe levenskracht (later Grieks minister van cultuur!) en een regisseur die zo met haar was ingenomen dat hij haar hier on screen gaat bekijken. Ik bedoel letterlijk, met een hoofdrol voor zichzelf. En Dassin doet het verrassend goed, als een soort droevige clown (met een vleugje Joop van Thijn...) Mercouri speelt een opgewekte prostituee in Piraeus, Dassin een Amerikaan die haar in Pygmalion-stijl wil veranderen. Hoe kan ze nou niets van die (nota bene Griekse) tragedies begrijpen. De poster van Olympiakos moet van de muur, daar hoort Picasso. Het mooie van de film is dat die hele Pygmalion-fase (waar je op uitkomt als je het plot wil beschrijven) eigenlijk nog geen vijf minuten in beslag neemt. Daarvoor en daarna wint Mercouri het (natuurlijk!) makkelijk. Het simpele levensgenieten, daar kan echt geen denkkracht of filosofie tegen op. Trek je kleren uit en zwem in de zee, dansen, muziek maken als fluitende vogels, en seks met een hele vloot zeelui, die maanden uit varen zijn geweest 'and will mate like wolves!' (Razendsnelle cut naar de roedel mannen die 'OEHHH' schreeuwt) Trouwens, in die films van Angelopoulous wordt zo weinig gesproken dat ik nu pas het gevoel had een echte Griekse film te kijken; een kletskous-taal met bijzonder veel lettergrepen.