Splendor in the Grass

Lijkt lang zo'n typisch, zelfs een beetje clichématig southern epos; rijke families die ontsporen, met een dominante pa, denk aan Cat on a Hot Tin Roof en Written on the Wind. Net als in die laatste film is er rijke oliebaron en een Paris Hilton-achtige society chick met een voorliefde voor drank. Maar dat zijn bijfiguren want langzaam begint te dagen dat dit op de eerste plaats een verrassend Freudiaanse film is, vol seksuele remmingen en met ontzettend veel suggestieve scenes; het begint al met gekreun in een auto, waar Warren Beatty zijn vriendinnetje (Hollywood's favoriete lolita Natalie Wood) tot seks poogt te bewegen, maar zij is 'a nice girl', en die wachten tot het huwelijk is gesloten. Dit frustreert beide echter op melodramatische wijze, sterker nog, Natalie Wood ontspoort totaal, tegen een achtergrond van bruisende watervallen en (de suggestie is heel duidelijk) zelfs in bad masturberen wil niet helpen... De plaatselijke dokter weet geen raad, haar ouders (met een goede rol van de te beschermende moeder) al helemaal niet. En dan ligt ze dus op de divan, bij een Freud, in een inrichting. Warren Beatty probeert ondertussen zijn vader (met ranzige snor en stem) te overtuigen dat hij níet in zijn voetsporen wil treden (een minder interessant conflict...). De beurskrach helpt 'm een handje. Maar het einde is Faulkneriaans hopeloos, en best groots, in een verder redelijke, niet briljant geacteerde film. (Voordat ik de suggestie meesterwerk wek.)