The Whales of August

Aardig eerbetoon van Lindsay Anderson aan twee legendarische diva's: Bette Davis en Lilian Gish. Met name de laatste steelt hier de show, ze straalt zelfs op haar 93(!)e een ongelofelijke kracht uit, én, nog bizarder zou ik haast zeggen, heeft nog altijd dat lieve popperige silent movies-hoofdje, want Gish speelde dus al de hoofdrol in Birth of a Nation (zo'n beetje de geboorte van de film!) en dat is een jaartje of zeventig eerder. Bette Davis heeft hier een toepasselijke bitchy rol, maar ook een vermoeiende. Ze blijft maar zeuren. Ik vind dat Lindsay Anderson (of het script) best wat sentimenteler had mogen zijn, ik bedoel we hebben het hier over een niemendalletje van twee kibbelende zusjes, die o.a. ruziën over het aanbrengen van een nieuwe ruit ('zijn we toch te oud voor') en een geflopte Russische baron die komt dineren. De baron wordt wel op de juiste manier neergezet, een tikje tragisch en toch lichtvoetig en frivool. (Prima werk van Vincent Price met Werner Herzog-accentje). Maar verder is het dus vooral een feestje van Gish, rond scharrelend, tegen zichzelf pratend, en hopend dat de walvissen nog eens langs komen zwemmen, zoals ze in hun jeugd deden. Maar komen ze? Ik zei het al, deze film is no nonsense.