The Bird People in China

Over Takashi Miike zou ik eens een mooi overzichtsartikel willen lezen; de man werkt sneller dan het licht, maar wat moet je nou écht zien? Hij zal wel veel teveel horror naar mijn zin hebben gemaakt, maar als ie meer zoals deze heeft... The Bird People in China is raar en bizar, Miike kan de poep en pies-grappen natuurlijk niet helemaal opgeven, maar de film is ook aandoenlijk en lekker sentimenteel. Een soort Local Hero (gejat van IMDb, rake typering) en Arizona Dream. Het begint nog gewoon standaard Japans komisch, met een contrasterend Tenten-duo, een yakuza en een boekhoudertje, dat de voice-over op cassettes inspreekt, samen op bezoek in China, op weg naar een potentiële diamantmijn. Op de soundtrack klinkt mega-gave dub meets Chinese viool. In China is alles nog gammel, zo valt er een deur uit het bestelbusje. (Simpel, maar keihard om zitten lachen.) Maar hoe dieper de twee het hinterland in trekken, hoe mystieker het wordt. Tot ze dus bij de 'bird people' uitkomen, een totaal buiten de tijd levend volkje, dat haar hele hebben en houden op één bepaalde 'handleiding' (en een Britse "engel" ) heeft gebaseerd. De grap is dat de dorpelingen eigenlijk wel zitten te wachten op moderniteit ('hèhè elektriciteit'), terwijl het duo juist gefascineerd raakt door deze excentreieke gemeenschap, waar een schoolklasje rondrent in zelfgemaakte vleugels. De boekhouder van de twee zet zijn tanden in het achterhalen van de woorden van een oud volksliedje (meer mooie cheesy muziek) en de yakuza, die flipt totaal. Tussen al deze gekkigheid door heb je toch het gevoel dat Takashi Miike een of andere wijze metafoor serveert. Mooi.