Unfaithfully Yours

Zeer merkwaardige Preston Sturges-film, die zijn grootste kwaliteit (een spervuur aan woordgrappen, dialooggrappen) veel te weinig inzet, ten faveure van orkestrale wraakfantasieën (ja echt!) en slapstick. Dat eerste is nog wel origineel en toepasselijk; een dirigent gaat zijn vrouw (met heel veel tegenzin en opgedrongen door een slechte zwager) verdenken van overspel. En terwijl de Engelsman een heel programma in New York dirigeert (allemaal heel pompeuze stukken) begint hij te fantaseren wat hij kan doen om dit probleem op te lossen. Eerste (typische mannen-apenrots gedachte) doodt haar. En hij weet wel een heel ingenieuze manier te verzinnen. Zijn fantasietjes erna zijn korter, en minder grappig en de film dreigt zelfs te gaan vervelen... Dan is het concert om, moet het plan worden uitgevoerd en begint een pijnlijk ongrappige slapstick-fase. Die ein-de-loos duurt. Rex Harrison die de dirigent speelt heeft 0.0 talent voor komedie. Gelukkig redden de laatste tien minuten de film nog een beetje, want dan pas (er zijn al dik anderhalf uur voorbij) komt Preston Sturges gelukkig toch nog met lekker smeuïge grappen. 'Wel eens van Russische roulette gehoord?' 'Ja, dat speelde ik altijd met mijn vader.' 'Nee da's Russian bank!' (Komt ie) 'Russian Roulette's a very different amusement which I can only wish your father had played continuously before he had you!' Al moest ik (toegegeven) nog het hardst lachen om de capriolen met een heuse LP-recorder (een science-fictionig ding). De handleiding verwijst naar 'simple diagrams' (je kunt je voorstellen hoe die eruit zien) en aan de knoppen draaiende wordt de opgenomen stem vooral heel erg laaaaaaag. Laten we dit dus een atypische Sturges noemen.