Bus Stop

Yi-haaa! Een tijdje is dit best vermakelijke maar superflauwe hilbilly-onzin, met Marilyn Monroe als begeerd object, die kostte wat kost moet worden binnengehaald. Don Murray als de boerenkinkel maagdelijke rodeo-jongen, die nog nooit van de boerderij is geweest, weet daar maar één manier voor. Níet opgeven, behandelen als een rund, desnoods lasso je ze naar d'r bruiloft, hoe hard ze ook tegenstribbelt. Ook de bijrollen doen vrolijk mee met de geintjes ten koste van het vrouwelijk geslacht; twee journalisten (van 'Life Magazine') fotograferen het achterwerk van Monroe, die juist in een tasje naar haar lipstick zoekt, om goed op de foto te komen. Maar het einde maakt het echt te bont, natuurlijk moet 'het meisje' ondanks dat ze de hele film keihard 'NEE' heeft geroepen, toch veroverd worden, en hoe krijgt het script haar dan zover? Door haar te confronteren met haar "sletterige" verleden, ze mag haar handjes verdilleme wel dichtknijpen dat er nog ie-mand iets met haar wil! Nu zal ik verder niet de internet-ridder die fictieve ladies in distress beschermt uithangen hoor, zo vond ik zelf natuurlijk het serveerstertje Hope Lange (haar debuut, trouwde na de opnamen grappig genoeg uit vrije wil met Murray) weer erg leuk. (Leuker dan Monroe zelfs, die hier nogal wit geschminkt rondloopt.) Twee andere beelden die bijblijven zijn de rauwe hamburgers die Don Murray op eigen verzoek geserveerd krijgt, en de sit-ups die ie doet. De man was fit! Niet eens een sixpack maar, káársrecht, beter dan Bale in American Psycho.