Pursued

Een noir in western-setting, dat is zeldzaam, hoor je hierbij te zeggen. Ik was waarschijnlijk nog helemaal in de war van die twee voorgaande Aziatische werkjes, want ondanks de bijzondere combinatie vond ik dit vrij gewoontjes. Robert Mitchum speelt een man getekend door zijn verleden, een verleden dat hij (aardig bedacht) níet kent. De film maakt zo een ingewikkelde cirkel naar dat jeugdtrauma. In elk geval heeft hij geen ouders meer, en de stieffamilie, tja, dat is zoals in elk sprookje (of bijbelse parabel, deze film zit vol bijbelse namen) foute boel. Hij helpt zichzelf niet door met zijn zusje (Teresa Wright) aan te pappen. Ondertussen wordt ie steeds beschoten, en elke keer dat ie terugschiet valt er een dooie. Je denkt; ga toch gewoon weg man, maar ja, als een soort mot plus lamp gaat Mitchum onbewust op weg naar dat zwarte gat in zijn geheugen. Een femme fatale mag niet ontbreken, en eigenlijk zijn het er hier zelfs twee. (De eerst zo lieftallig onschuldige Teresa Wright slaat om als een blad aan een boom.) Fascinerender is haar moeder, die aan het eind (heel fundi-paternalistisch) alle schuld krijgt. Lang daarvoor, als alles nog pais en vree is, zingen een fraai 'croonende' Mitchum en familie nog een folk-liedje, begeleid door een speeldoosje. Toch de lp's die Mitchum maakte eens beluisteren.