Brødre

One word review... Submarino. Dit is vergelijkbare melodramatische Deense quatsch, en dat terwijl FilmComment nog een uitgebreid en enorm positief artikel over Susanne Bier plaatste. Misschien dat ze later beter is geworden, want Things We Lost in the Fire (met Benicio Del Toro) behandelt eigenlijk dezelfde thematiek, maar dan subtieler. In Brødre vind ik zelfs de cinematografie lelijk, en ook Connie Nielsen kon me niet zo boeien!. Zij speelt de moeder van een middle-class gezinnetje waarvan we pa in de intro zijn broer uit de bak zien halen. Het zwarte schaap. Grootvader (in die typische Deense traditie) is een nog grotere eikel, en heeft de oudere broer altijd voorgetrokken. Die gaat naar Afghanistan, en sterft. Althans daar lijkt het op, en het Deense leger doet kennelijk niet aan nauwkeurig onderzoek. De Taliban houden 'm maanden gevangen. Waarom denk je dan, die ongelovige kun je toch meteen afknallen, of je gaat op zoek naar losgeld? Connie papt ondertussen met het zwarte schaap aan. Niet verrassend, en ook niet echt mooi geleidelijk, het ene moment zijn de dochtertjes nog bang voor de man en het volgende moment verkiezen ze hem boven hun eigenlijke vader. De Afghaanse verhaallijn wordt ondertussen erger en erger en zadelt de man met een gigantisch overdreven dilemma op. Vervolgens kan hij wel naar huis, waar de film (toegegeven) eindelijk wel wat krijgt. De beste scene volgt na een post-traumatische woedeuitbarsting van de Afghanistan-ganger, waarna hij tevergeefs in de achtertuin vrede met zijn dochtertjes probeert te sluiten. (Waarvan vooral de oudste hartverscheurend goed acteert). Maar elke keer als de film wat subtiele emotie weet op te roepen begint er wel weer iemand met een pistool te zwaaien ofzo, tja.