The Kids Are All Right

'Shut the front door!' Lekker filmpje, misschien omdat er ook een dochter naar college wordt gestuurd voelde het een beetje als een zusje van Solitary Man. (Ook daar genoeg huwelijksproblemen!) Met Solitary Man is het als, eh, solitary man misschien wat makkelijker identificeren en misschien gaat die ook net even wat dieper. Want The Kids Are All Right schuurt eigenlijk nergens, het is een film als Six Feet Under, een dun laagje gewaagdheid, en daarachter eigenlijk een vrij gewone Hollywood-film. Alleen al dat wat het plot voortstuwt bijvoorbeeld, het is letterlijk het eerste wat je op een scenariocursusje zou verzinnen, als je begint met de pitch 'de kinderen van een lesbisch stel ontmoeten hun biologische vader'. Beng, die papt met een van de moeders aan, natuurlijk! Echt tenenkrommend, wat mij betreft, maar het laatste kwartier vergoedt veel. Daar durft de film eindelijk gewoon hard te zijn. Voor Mark Ruffalo bijvoorbeeld, die in zijn cruciale slotscène weer eens op de Marlon Brando-toer gaat. Ik ben fan van de man, maar zelfs ik moest er nu om lachen. Zijn eerste half uur is wel geniaal, als Neil Diamond-achtige nepstoere motormuis, met zijn eigen hippe restaurantje. (Tame Impala op de soundtrack erbij helpt ook, cruisin' music.) De soundtrack is sowieso goed, David Bowie en Deerhoof zijn typisch artiesten die ik precies twee nummers trek, en Uh Uh Her viel me op als een soort hippe Kate Bush. Dat terzijde. Ruffalo maakt dus kennis met de kindertjes (twee schatjes, werkelijk) en de moeders, waar hem en de kijker natuurlijk toch weer vooral Julianne Moore opvalt. (De andere dame, Bening, heeft de broek aan Hilary Clinton-stijl.) Maar nu ga ik ook al flauwe grappen maken, en dat is iets wat de film ook teveel doet, elke van de scenes rond het lesbo-duo lijkt toch te eindigen met een seksgrap, cliché, cliché. Op hetzelfde terrein is de oversekste rol van een vriendinnetje van de dochter hilarischer. 'Why don't you guys just do it and get it over with!'