Solitary Man

Hoe heette die recente, door een vrouw geregisseerde film waar Rebecca Hall meedeed ook alweer? Die had eigenlijk net als deze wel een soort Woody Allen-thematiek. (Al is Solitary Man een stuk serieuzer.) Beide hadden ook wel elementen uit de andere film kunnen gebruiken. Solitary Man is een beetje nep-indie, in tegenstelling tot de werkelijke warme van Please Give, onhandig anonieme titel. Maar Solitary Man heeft natuurlijk wel Michael Douglas, een goede acteur, die echt wat met zijn rol doet. Hij doet me hier denken aan een man die ooit op de voorkant van het Volkskrant Magazine stond, in oud-koloniale uitdossing, een zakenman op Curaçao, net zo'n eigengereid solitair type als het hoofdpersonage hier. Gaandeweg het interview bleek die kerel ook al een 'wandelende dode' te zijn, die alle erge ziekten in zijn lijf gewoon negeerde; met wilskracht kun je een heel eind komen. Een van jammerlijkste aspecten aan Solitary Man is dat hij zijn gezondheids-wake up call aan het eind lijkt te gebruiken als excuus voor al zijn gedrag, terwijl ie gewoon zo ís (en altijd is geweest). Vrouwenversierder, sjoemelaar, eigenlijk een klootzak all around en tóch mag je hem. Door omstandigheden komt ie hier in zijn oude universiteits-hometown terecht, waar ie zelfs als barman gaat werken. Ik kreeg een soort St. Elmo's Fire-flashback, dit is de oudemannen-versie daarvan. Zelfs Danny DeVito is hier serieus. Als dit een Woody Allen-film was geweest was 'de solitary man' ook nog met de vrouw van DeVito naar bed geweest, ik dacht werkelijk dat het ging gebeuren, juist omdat zij de hele tijd uit beeld bleef. Opmerkelijk genoeg belandde Michael Douglas na deze film werkelijk in de fysiek malaise, je ziet het hier eigenlijk aankomen, waterige oogjes en zo.