Alamar

Aangenaam nikserig semi-documentair zen-filmpje voor nieuwetijdskinderen en andere hippies. De regisseur (die ook bijna alle andere crew-rollen vervulde) volgt een vader en zoon. Pa is, zo zien we in het intro, een echte Mexicaanse indiaan, een authentieke boomklimmer zou je haast grappen. (Er komt zo'n foto langs.) Een echte man van de natuur, wild en puur, dat vinden de toeristen mooi en hij heeft dan ook een kind met een Italiaanse dame, die het kind nu definitief mee terug naar Rome wil nemen. Als afscheid maken vader en zoon nog één uitstapje. Met de boot en de benenwagen naarkoraalrif, waar de indiaan, zíjn pa en anderen wonen, die allemaal leven van de visserij. En dat is dan ook wat we voor de rest zien. Lekker hengelen, tegen de achtergrond van de azuurblauwe zee. Het is jammer dat er niet wat mooiere shots in de film zitten, maar goed, er was dan ook geen echte cinematograaf. (En de film is grotendeels hand-held opgenomen.) De mooiere momenten zitten ook niet in het verhaal en ook niet in de toenadering van man en jongen, zo heel erg klikken de twee nu ook weer niet. Nee, het fijne is gewoon het alledaagse; visje vangen, visje fileren, visje bakken en, altijd schattig, ravotten met vogeltjes die langskomen om ook hun portie van de buit te krijgen. Deed me aan mijn lievelingsboek uit mijn jeugd denken, Stormboy van Colin Thiele, over een jongen die een of andere grote witte vogel redt.