Demain dès l'Aube

De regisseur van Tourneuse de Pages is een boeiende auteur, maar hier overspeelt hij zijn hand richting het einde een beetje, en dat is jammer. Demain begint namelijk fascinerend goed. Als we film in film-films zien als fictie in fictie-films, dan heeft Demain een nieuwigheidje in huis. Het verhaal draait namelijk om 're-enacteurs', mensen die oorlogjes naspelen. En dat kun je in een film mooi combineren met het echte leven; een schitterende vondst, en het zorgt ook voor The Duellists-achtige mooie plaatjes, ongetwijfeld een inspiratiebon hier. Demain heeft ook trekjes van Mifune's Last Song, want een broer trekt terug in bij zijn andere broer, een man van in de dertig die nog bij ma woont. Moeder is echter doodziek; en iemand moet voor hem zorgen. Het mooie is dat de wankele man niet totaal gek is (zoals Mifune wel) maar gewoon een simpel baantje heeft én dus aan die veldslagen meedoet. Daar sleept hij zijn broer (tevens top-pianist) mee naartoe, die, hoe kan het ook anders, zelf ook in een crisis zit. (Tot ongenoegen van zijn agent én vrouw; een stoere blondine). De re-enacteurs zijn bloedserieus en de pianist schikt zich in een rol als vermaker van het hof, maar langzaam wordt hij aangestoken door het fanatisme en dat leidt tot... duels! Hier beginnen spel en realiteit door elkaar te lopen, en de regisseur doet er steeds een schepje bovenop. Wat ik juist mooi vind aan die re-enactments is dat je het ene moment in uniform heel serieus een soldaat bent, en twee tellen later als je in het hal na een diner weer je gewone kloffie aan hebt weer een moderne burger. Maar de fanatieke re-enacteurs beginnen ook in het dagelijkse leven zich met elkaar te bemoeien (en voor duels uit te dagen). Dit leidt uiteindelijk tot maffia-achtige wraak-acties, of nou ja op zijn minst de suggestie daarvan, wat ik persoonlijk zwaar overdreven en bijzonder jammer voor de subtiliteit vond. Wél goed dat de film aan het eind gewoon doorpakt in het bittere.