Cet Obscur Objet du Desir

De laatste film van Buñuel, die zijn streken nooit zou verleren, al lijkt de vorm hier vrij conservatief. Een man stapt een trein binnen, achternagezeten door een dame, over wie hij een emmer water kiept. Zijn mede-passagiers in de coupé (onder wie een psycholoog-dwerg!) willen wel eens weten hoe dat zit. En daar begint de flashback en het verhaal van een schoft die lijdt onder een meisje. Ik begrjip niet dat de coupé niet leegloopt, want de man (Fernando Rey, altijd leuk vilein in Buñuel's films) gedraagt zich als een enorme hork. Na voldane financiële steun en andere kado's verwacht hij toch echt seks van deze dame... Er ontstaan zelfs Mel Brooks-achtige toestanden als hij het arme ding eindelijk tot op haar onderbroek gestript heeft, blijkt die vervolgens met duizend knoopjes dicht te zitten. Maar langzaam bekruipt de kijker een vreemd gevoel, iets klopt hier helemaal niet, als een soort The Dark Mirror. Het haar van het meisje zit ook steeds ander, soms is ze vurig Spaans en dan weer roodharig beschaafd Engels. Is er soms een tweelingzus? Wacht eens even.. Het zijn gewoon twee actrices! (Die soms binnen één scene elkaar afwisselen) Als gezegd, de streken van Buñuel, en denk maar niet dat er een verklaring komt voor dit surrealisme!