The Life and Death of Colonel Blimp

Zoals Vido al waarschuwde, heel, héél Brits. En ook nog gemaakt in tijden waarin propaganda noodzakelijk was (WW2) dus wordt dit toch een soort 'volk dat zichzelf op de borst klopt'-film, maar dan wel op de Britse tongue in cheek-manier. Het hoofdpersonage is een potsierlijke Britse legerpief die moet inzien dat oorlog voeren op de old school Britse manier echt niet meer gaat. De vraag is zelfs of ze ooit zulke gentlemen waren als de kolonel denkt. (De film draait er niet omheen en noemt zelfs de concentratiekampen die de Britten in Zuid-Afrika runden ten tijde van de Boer Oorlog.) De meeste grappen zijn flauw, maar het gedoe rond een orkestje en of dat wel of niet een bepaald deuntje moet spelen in een Duitse Kneipe is hilarisch. Uit dit akkefietje ontstaat een duel én een vriendschap met een Pruisische stijfkop. De goede Duitser (de film kreeg veel kritiek ten tijde van de release) en de Brit zien er elkaar door de jaren en oorlogen heen, en zeker hun laatste ontmoeting maakt indruk als de gedesillusioneerde Duitser uit nazi-Duitsland is gevlucht en wit als een geest op het immigratie-bureau zit. Het mooiste moment daarvóór en misschien wel het meest sfeervolle van de film vol fenomenale Technicolor-beelden komt als de Britse kolonel door WW1 ploegt en in regen en modder in een kloostertje belandt vol Florence Nightingales. Daar vind hij een look-a-like van de dame die hij zich altijd al wenste, net als The Archers lijkt hij een voorkeur te hebben voor roodharigen. (Denk aan The Red Shoes.) Er zit dus wel een hoop in deze film, merk ik al typende, maar als gezegd het is allemaal wel wat oubollig lollig hoor...