Lola

Azië is zo groot, daar kunnen de cinefielen nog een hele tijd mee vooruit. Elke keer een nieuw land ontdekken, en het land zijn eigen New Wave. De eerste keer in een land dat er echte, vernieuwende cinema wordt gemaakt. Dat boeit altijd en heeft geen blasé-neigingen. Nou ja, voorlopig bestaat de serieuze Filipijnse cinema, geloof ik, uit één man Brillante Mendoza. En dit is de eerste film die ik van hem zag. Even liet ik me op het verkeerde been zetten; omaatjes, een moordzaak, dat wordt een soort Mother. Maar nee hoor, wie Winter's Bone traag vind, kan dit beter mijden, dit is vijf keer zo "erg". Twee uur lang gebeurt er bijna niks. Twee omaatjes (dat er op een gegeven moment een omaatje bij komt vormt de enige complicatie van de hele film) die beide een kant van de medaille voorstellen. Oma 1 heeft haar kleinzoon verloren (die is vermoord). Oma 2 is de grootmoeder van de dader. En hun paden gaan kruisen, niet omdat dat mooi is voor de cinema, maar omdat het recht zo werkt in de Filipijnen. Er wordt zoveel gemoord dat de autoriteiten nauwelijks zin hebben om een moord voor de rechter te brengen, kan men dat niet even onderling schikken? Ondertussen leert de kijker van alles over een nieuwe cultuur. Las net een stukje Grunberg waarin ie Manilla als de ergste plek op aarde omschreef (parafrasering) en het is inderdaad grauw, eindeloze regens, hier geen pittoreske Thaise plaatjes, maar overstromingen en gehossel, op zoek naar centjes. Dat geldt voor beide oma's want de ene moet de begrafenis betalen en de ander, als gezegd, de schuld afkopen. Allemaal heel meditatief, al mist het toch een beetje de 'brillante' van die man van de Dragon Inn.