The Cars That Ate Paris

Het is dat de film tegen het eind in chaos ontaardt en zelfs d'r eigen hoofdpersonage uit het oog verliest, anders zou je rustig kunnen spreken van een prima Peter Weir-debuut, met vaste hand geregisseerd. Zijn kunde en obsessie voor maf meets sfeervol was in elk geval al pril aanwezig. Zo begint dit als een sentimentele reclame-spot (voor sigaretten), waarna de scène eindigt in een auto-ongeluk. Auto's spelen, zoals men kon raden, een grote rol. Een sprookjesachtig dorpje in Australië trekt namelijk expres auto-ongelukken aan. (O.a. met spiegels.) Zo belandt ook het sjofele hoofdpersonage in de handen van een gestoorde scientist, een Hitler-achtige burgemeester (zelfde kapsel, geweldige rol) en de andere psychiatrische patiënten. Het dorp is namelijk meer een soort openbare instelling waar de daders gek zijn en de slachtoffers 'veggies'. Beetje Burtonesk wel, en ook een film waar Tom Waits eigenlijk een rol in had moeten spelen. Het geweldige gemaskerde bal dat tegen het eind wordt gehouden (en op Straw Dogs-achtige wijze ontspoort) is Harmony Korine-achtig, met ein-de-loos hetzelfde piano-liedje en schuifeldansjes. Heel lang lijkt er dus eigenlijk niets negatiefs over deze film te zeggen, maar gaandeweg blijkt toch dat de film stiekem niet meer is dan het basis-idee. En op een of andere manier is dat hier toch net niet genoeg. Maar, een beetje Weir-fan (zoals ik moet 'm zeker kijken hoor.