Un Prophète

Het gevangenis-aspect aan deze film is zó goed dat het haast jammer is dat het hoofdpersonage vanaf halverwege de film de meeste (getoonde) tijd op verlof besteedt. Verloven die hij vol stopt met spectaculaire bezigheden, dat wel natuurlijk. Hij komt als jong Frans-Arabisch broekie in de Franse gevangenis en wordt daar lukraak opgepikt door een posse van Corsicanen, die 'm nodig hebben voor een rotklusje. Een 'offer he can't refuse', zeg maar. De andere posses (moslims en minder vrome drugsdealende Arabieren, met name) vinden hem maar een verrader en begrijpen er niks van. Het lastige en ambigue (en ook gewoon sterke) aan Un Prophète is dat de kijker Malik (het hoofdpersonage) eigenlijk óok niet begrijpt. Audiard heeft daar wel een handje van, van Romain Duris kreeg je in die vorige film met de lastige titel eigenlijk ook al geen hoogte. Daarmee is Un Prophète wel een heel originele genre-gangster-film, want het volgt niet het procédé van hoogmoed komt voor de val, als zeg maar Scarface. Of een man die zijn leven betert. Op dat laatste lijkt het even uit te draaien als Malik wordt geplaagd door herinneringen aan zijn eerste slachtoffer. (Die niet toevallig elke keer als hij van narcotica snoept verschijnt.) Deze man "redt" hem en de film, als er op driekwart toch iets van een dipje in de spanning lijkt te ontstaan. Oplossing: Lynchiaanse herten! Bizar maar waar, en het werkt geweldig. Zijn er dan nog wat minpuntjes? Nou, Niels Arestrup, die hier de Corsicaanse opperDon speelt, was in De Battre Mon Coeur eigenlijk zó goed dat ie hier niet over die schaduw kan springen. Enigszins matig werkt ook het personage van een van Malik's beste vrienden, die aan terminale kanker lijdt, maar daar verder tót ie sterft geen last van lijkt te hebben. (Geen verlammingsverschijnselen, zijn haar heeft ie ook nog.) Ik had hem met een slecht hart opgezadeld voor het gemak. Maar dat zijn kleinigheidjes, Fransen en gevangenisfilms het is van oudsher en goede combi (Le Trou, Un Condamné...) Als Malik voor het eerst gaat vliegen en gefouilleerd wordt steekt hij als puur automatisme zijn tong uit.