The Time That Remains

Interessante film, maar kreeg het gevoel dat ie fantastisch had kunnen zijn. Regisseur Suleiman had wat meer vaart mogen maken, en de hele derde akte, die speelt in huidige tijden, is net wat te politiek. In die laatste akte speelt hij zelf mee, als een soort Monsieur Hulot (en zelfs een beetje Hakim van Sesamstraat) en stiekem is hij een beetje irritant. De invloed van Tati is ook daarvoor al duidelijk te bespeuren, alsmede die van Roy Andersson. Hele rustige scenes, perfect verzorgde tableaus, veel herhalingen en een heel apart soort droge humor. En dat dan, dat vergeet ik bijna, toegepast op verscheidene decennia uit de geschiedenis van Israël en de Arabieren die daar wonen. Zoals gewoonlijk zijn veel van de grapjes me ontschoten, maar een voorbeeld is een Israëlische politie-auto die naar een feestje rijdt en dan van buitenaf met de megafoon naar binnen schreeuwt dat er een avondklok is ingesteld. Hoe kan dit grappig zijn? Nou, de boodschap wordt zo vaak herhaald, dat die na een tijdje samenvalt met de muziek en er een soort opzwepend, toastend op een houseparty-effect ontstaat. Van dat soort gebbetjes zitten er meer in, toch wel een heel aparte en unieke sfeer.