The Blackboard Jungle

In Amerika waren ze dus al met Entre Les Murs-akkefietjes bezig in de fifties. Al werd dat toen door Hollywood in een behoorlijk patriottistische slijmfilm gegoten. Wel met goed acteerwerk, bijvoorbeeld van hoofdrolspeler Henry (correctie: Glenn!) Fonda die er met opgeschoren slapen uitziet als voetbaltrainer Peter Bosz. Hij begint aan een baan als leraar in een soort banlieu-school, vol ongeïnteresseerd Dangerous Minds-gespuis en cynische leraren. Op schooldag numero uno moet Fonda al een verkrachting van een lerares voorkomen. Héél flauw van de film; zij gedraagt zich de rest van de film als slet, alsof het stiekem toch een beetje uitgelokt was. Fonda's plan lijkt om bij de grootste en sterkste Afro in het gevlei te komen, hij gaat wel héél diep door de knieën om vrindjes te worden met Sidney Poitier. (Stoer van buiten, maar in zijn hart goed en een slachtoffer van de omstandigheden.) In een andere wat gênante scène blijkt Poitier doodleuk een barbershop-zanggroepje te hebben. Fonda's grootste uitdager is een Brando/Newman-achtig straatgangschoffie, gespeeld door Vic Morrow en die doet dat fantastisch. Haalt het bloed onder de nagels van de kijker vandaan. De laatste confrontatie van de film is dan weer volkomen over de top, het vege lijf van de leraar wordt gered met behulp van een Amerikaanse vlag. Jaaaaa! Zo'n film dus. Vol goede bedoelingen en vooraf geuite verontschuldigingen, dat men zo'n moeilijk onderwerp zelfs maar ter sprake brengt. Typisch voor die supervoorzichtige Amerikaanse reflexen (hebben ze nou nooit in hun buitenlandse politiek!) is dat de leraar de wind van voren krijgt van zijn rector, die bloed voor de ogen krijgt als hij via via hoort dat Fonda het n-woord in de klas heeft gebruikt... Fonda krijgt geen eens kans om het uit te leggen.