The Killer Inside Me

Casey Affleck zou hier eigenlijk een Oscar voor moeten krijgen. Indringende rol als lugubere psychopaat, met zachtaardig stemmetje, maar gruwelijke daden. De geweldscontroverse zal die prijs echter wel verhinderen. Het geweld ís ook onaangenaam, maar hee, dat is de bedoeling en het ergert me minder dan de zogenaamd lollige bloedfonteinen in Kick-Ass. Het gezicht dat tot moes wordt geslagen viel me nog mee vergeleken met een latere actie, als de Caro Emerald-achtige Kate Hudson liggend op de grond in elkaar wordt getrapt. Het mooist aan de woestijnige film noir The Killer Inside Me vind ik hoe de film langzaam steeds raadselachtiger wordt. Kunnen we wel alles vertrouwen wat we zien, of wordt dit een counterpiece van collega-noir-eerbetoon Shutter Island? Er zijn tal van bizarre personages die wellicht alleen in het hoofd van de psychopaat bestaan, zoals een (anders nogal domme) afpersende zwerver en een vakbondsman die Casey als eerste door heeft. Richting het einde als het net zich inmiddels gesloten heeft dacht ik zelfs even dat Casey door zijn vader uit het gekkenhuis werd opgehaald. Of de kiem van Casey's wandaden ligt in de flashbacks vol sadomasochistische spanking blijft de vraag, de oplossing die we aan het einde zien moet echter haast wel een verbeelding zijn, spoiler! zo over the top en explosief. Zou niemand het ruiken als je een heel huis onder de brandbare chemicaliën giet. Overigens luistert Casey mooie klassiek op lp. (Natuurlijk weer vooral Mahler.)