Het zal wel in de komkommer-periode zijn geweest dat de Volkskrant hier wat overdreven tamtam om maakte. Brooklyn's Finest is niet meer dan een tv-film, waar toevallig wat sterren in zitten. Nou ja, die zijn er natuurlijk omdat de regisseur wél mikte op een Groot Verhaal. Denk Crash, denk 25th Hour. (Moest laatst ook al aan Crash denken, en dat na jaren die film vergeten te zijn, damn!) Breukelens fijnste zijn de agenten die hier samen het mozaïekverhaal vormen. Je vraagt je na films als Serpico af waarom iemand nog undercover-agent wil worden. (Die ondankbare taak heeft het minste personage hier, gespeeld door Don Cheadle.) Ik bedoel, je moet je voordoen als een slechterik, en als je het goed doet gaan je kit-collega's je haten maar uiteindelijk ben je wel een snitch nigger, dus bij je fake matties (die er hier allemaal nog immner als 2Pac bij lopen) moet je later ook niet meer aankomen. Ethan Hawke is het cliché van de corrupte agent, die achter drugsdealertjes aanrent om er zelf met de buit vandoor te gaan. In de duistere en mooie openingsscène, als de film nog goed lijkt te worden knalt hij D'Onofrio neer. Van zéér korte afstand, dat is wel goed aan de film. Het geweld is bruut, smerig en loeihard. De derde agent (al het goeie komt in drieën of zoiets) is Richard Gere, wiens oogleden (en wallen?) dusdanig gerestaureerd zijn dat ie steeds meer op een Chinees begint te lijken. Misschien knijpt ie ze hier dicht omdat ie een alcoholist moet spelen? Onder de gordel is ie echter nog piekfijn in orde, blijkt als hij in schimmige roodbelichte Chinatown buurten zijn favoriete hoertje bezoekt. Net nadat ze het hebben gedaan begint ze 'm te pijpen en nog voor ze goed en wel begonnen is roept ie al 'slow, slow, slow'. En dat dus bij een alcholistische vijftiger die net een beurt heeft gehad, volgens mij moet je dan wel twintig minuten hard werken om daar nog beweging in te krijgen. Maar goed! Alle lijntjes (haast letterlijk én figuurlijk) komen tergend soepel samen in een laatste (dan toch wat overdreven) Tarantino-pulp-uitspatting.
vrijdag 10 juni 2011
Brooklyn's Finest
Het zal wel in de komkommer-periode zijn geweest dat de Volkskrant hier wat overdreven tamtam om maakte. Brooklyn's Finest is niet meer dan een tv-film, waar toevallig wat sterren in zitten. Nou ja, die zijn er natuurlijk omdat de regisseur wél mikte op een Groot Verhaal. Denk Crash, denk 25th Hour. (Moest laatst ook al aan Crash denken, en dat na jaren die film vergeten te zijn, damn!) Breukelens fijnste zijn de agenten die hier samen het mozaïekverhaal vormen. Je vraagt je na films als Serpico af waarom iemand nog undercover-agent wil worden. (Die ondankbare taak heeft het minste personage hier, gespeeld door Don Cheadle.) Ik bedoel, je moet je voordoen als een slechterik, en als je het goed doet gaan je kit-collega's je haten maar uiteindelijk ben je wel een snitch nigger, dus bij je fake matties (die er hier allemaal nog immner als 2Pac bij lopen) moet je later ook niet meer aankomen. Ethan Hawke is het cliché van de corrupte agent, die achter drugsdealertjes aanrent om er zelf met de buit vandoor te gaan. In de duistere en mooie openingsscène, als de film nog goed lijkt te worden knalt hij D'Onofrio neer. Van zéér korte afstand, dat is wel goed aan de film. Het geweld is bruut, smerig en loeihard. De derde agent (al het goeie komt in drieën of zoiets) is Richard Gere, wiens oogleden (en wallen?) dusdanig gerestaureerd zijn dat ie steeds meer op een Chinees begint te lijken. Misschien knijpt ie ze hier dicht omdat ie een alcoholist moet spelen? Onder de gordel is ie echter nog piekfijn in orde, blijkt als hij in schimmige roodbelichte Chinatown buurten zijn favoriete hoertje bezoekt. Net nadat ze het hebben gedaan begint ze 'm te pijpen en nog voor ze goed en wel begonnen is roept ie al 'slow, slow, slow'. En dat dus bij een alcholistische vijftiger die net een beurt heeft gehad, volgens mij moet je dan wel twintig minuten hard werken om daar nog beweging in te krijgen. Maar goed! Alle lijntjes (haast letterlijk én figuurlijk) komen tergend soepel samen in een laatste (dan toch wat overdreven) Tarantino-pulp-uitspatting.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten