Police, Adjective

Heerlijke film! Ok, geen East of Bucharest, maar die zit hierin eigenlijk wel opgesloten. Als de regisseur er dertig minuten stilte had afgeveild kreeg je een hilarische komedie. Zeker in de eerste helft zat ik echt te schateren. Absurdistische discussies op een politie-bureau; of je collega wel of niet mee mag doen met voetvolley en meer gedroogkloot. Maar tegelijkertijd is deze film heel melancholisch, toch meer richting L'Humanité dan ik had verwacht. Het hoofdpersonage, een continu rokende agent, is bezig aan wat hij ook zelf een nutteloze opdracht vindt. (Hij observeert wat hasj-rokende tieners.) Wachten, wachten, wachten en dan maar een kopje thee halen in een winkeltje. Waar ze hem allang gespot hebben, en als teken van veranderende tijden vragen wat ie aan 't doen is, dat hadden ze met Ceacescu's geheime dienst vast nooit gedurfd. Agent: "ik houd het gat in de weg in de gaten"... Misschien wel de allermooiste scènes zijn die bij de agent thuis, waar de woordspelletjes zich continueren, maar dan met zijn echtgenote. Vrouwlief kijkt op YouTube 10x achter elkaar hetzelfde melodramatische liedje, waarna de agent aan het filosoferen slaat over de belachelijke songtekst. De twee kibbelen wat af, maar het is allemaal onwaarschijnlijk lief, volgens mij voelde ik zelfs een traantje in een ooghoek. "Doe je een nieuwe trui aan" "Wat is er mis met deze" "Je hebt 'm al 4 dagen aan". Zo'n beetje het enige minpuntje wat ik kan verzinnen is dat het hoofdpersonage niet het laatste woord krijgt. Aan het slot tekent hij op een bord een hilarisch gecompliceerd plan uit. Púnt. Maar dan mag de meneer de hoofdcommissaris nog wat dingen zeggen, die ik alweer vergeten ben.