Killing Zoe

Eentje voor de Nacht van de Wansmaak. Regisseur Avary is een mattie van Tarantino en is tegenwoordig vooral in het nieuws als hij twittert vanuit de gevangenis na allerhande akkefietjes. Hij schreef mee aan Pulp Fiction en Reservoir Dogs enzo, maar op zijn eentje redt ie het écht niet. Eigenlijk is Killing Zoe gewoon een ouderwets foute exploitatie-film, al valt er niet om te lachen. Alleen de eerste tien minuten zorgen voor een glimlach, en later vlinders, als we Eric Stoltz, die er hier met stupide baardje en lange haren uitziet als een soort neppe rockzanger (denk Nickelback). Hij moet een gangster voorstellen en gelouterde kluizenkraker, maar dat geloven we helemaal nergens. Wat we wel geloven is dat hij heel blij wordt van de prostituee die 'm in zijn Parijse hotelkamertje komt opzoeken. Dat is niemand minder dan de beeldschone, jonge Julie Delpy! De eerste tien minuten bestaan uit dirty talk en stripteases en het arme ding wordt meteen verliefd op de gangster. (Kan alleen in hele slechte films...) Daarna wordt Delpy letterlijk poedelnaakt de hotelkamer uitgezet en beginnen de voorbereidingen voor de bankheist, of nou ja, voorbereidingen... Stoltz en zijn oude maat Anglade (die kerel uit Betty Blue) houden zich vooral bezig met heel veel drugs. Vind je het gek dat de bankroof uitloopt op totale amateuristische waanzin vol grappig bedoelde macho-oneliners. Anglade bloedt flink in 't rond wat het gevaarlijkste aspect aan de overval nog een hiv-besmetting maakt. (Zijn personage heeft dat eerder opgebiecht!) Ondertussen onthult hij aan de collega's van Delpy, die héél toevallig ook in de bank werkt, dat ze daarnaast ook nog bijklust. (En dat terwijl ze kunstacademie-student is, hoeveel geld heeft ze nodig?) Niet dat haar collega's niet al zo'n vermoeden hadden, tenslotte ze draagt ze op d'r werk een gaatjeshempje met nada eronder! Julie een 10, film een 1.