Fantastic Mr. Fox

Ik zat te peinzen, zijn er wel slechte Roald Dahl-verfilmingen? The Witches; spannend, Mathilda; hilarisch, de GVR: lelijk getekend, maar heel melancholisch, Dickensiaanse kostschool-eenzaamheid. En dan heb je nog Billy Wilder als Wonka... Wacht eens even, die nieuwe versie van Burton, dát is dan toch een mindere. Fantastic Mr. Fox is echter weer kwaliteit als gebruikelijk, eigenlijk niet eens zozeer door het verhaal van Dahl, maar gewoon door Wes Anderson. Die er gewoon een soort Anderson lite-film van heeft gemaakt. Familiale twisten, angsten en onzekerheden en mafketel-meditaties, het zit er allemaal weer in. En dat dan in een Chicken Run-achtige boerenbedrijf-setting, voor wat cartooneske actie. Zelfs de soundtrack van Desplat doet eigenlijk gewoon een Marks Mothersbaughje, al schakelt Desplat tijdens de hak- en smijt-momenten over op een Morricone-parodie. Best grappig, net als de Tarantino-achtige foute rat, maar als altijd bij Anderson zijn de melancholische momenten die het 'm doen. Daarom mag de rat ook schitteren in een sneue sterfscène. Nog veel mooier zijn twee momenten aan het eind, als de verzameling vossen en sidekick buidelrat een supermarkt ontdekken en een wolf tegenkomen. De supermarkt is kil maar met Beach Boys Ol' Man River krijgt de plek iets magisch. De wolf is helemaal schitterend; de fantastische Meneer Vos (George Clooney) heeft zich de hele tijd druk gemaakt om wolven (zijn grote angst) maar áls hij er dan een tegenkomt begint hij een lofzang, op deze 'black eyed dog' (mijn woorden). Hij confronteert zijn eigen doodsangsten door er positief tegenover te staan. Of zoiets dan he. En dan vergeet ik nog aan te stippen dat de film er fantastic uitziet. Pluizige vosjes!