Dangerous Game

Zou die Abel Ferrara eigenlijk niet gewoon een one hit wonder zijn... Dangerous Game is een nogal onduidelijke film, in het begin dacht ik dat het nog lachen werd. Harvey Keitel, in De Niro in Cape Fear-vermomming, speelt een regisseur met een smerig staartje. Op de set beginnen de problemen en onduidelijkheden; de film (in de film dus) moet een soort Lynchiaanse thriller worden, maar het is hard werken om goede prestaties uit zijn cast te schreeuwen. Hoofdrol daar wordt vertolkt door, jawel, Madonna, die zich later zeer negatief uitliet over het maken van deze film. (Zie hier hoe feit en fictie door elkaar gaan lopen!) Want ja, Ferrara gedroeg zich waarschijnlijk net zo horkerig als de fictieve regisseur en deed vast net zoveel drugs als Madonna's tegenspeler. Het ironische is dat Madonna het eigenlijk goed doet, misschien wel dramatisch gezien een van haar beste rollen. Maar goed, dat maakt Dangerous Game geen haar beter; het is zelfs wat saai allemaal. Op het laatst zitten er wel nog wat absurde last minute-ideeën van Ferrara in. (Of zo voelt dat.) Als de regisseur thuiskomt bij zijn vrouw (gespeeld door de niet kunnen acterende Nancy Ferrara, vrouw van....) en allerlei dwalingen opbiecht, wordt het mens woest (logisch) en begint ineens als een stonede hippie te praten! Que!? Daarna kunnen we helemaal lachen als de film met quotes en beelden van Ferrara's grote vrind Werner Herzog aan komt zetten. Misschien waren beide ooit wel even getalenteerd, maar Herzog raakte verslaafd aan werk... En Ferrara aan al het andere.