Hadewijch

Ja, hier was ik na L'Humanité erg benieuwd naar. Zou het goed worden als eerdergenoemde of een drama als Flandres. Ik begin te denken dat Flandres slecht was omdat religieuze overtonen ontbraken. En Dumont is heel goed in die mystieke sfeer. Hadewijch heeft ze weeer wél en is ook weer bijzonder fascinerend. De hoofdrolspeelster is alvast fantastisch, het debuterende meisje weet een moeilijke taak te volbrengen, ze zet een supervroom christelijk meisje neer, dat ook in deze moderne tijden geloofwaardig blijft en zelfs bewondering afdwingt voor haar worsteling met het leven. Ze had het net zo goed in iets anders dan het christendom kunnen zoeken en vinden. En wellicht ook daarom dat ze openstaat voor haar nieuwe Marokkaanse vrienden, die haar in een leuke café-scène oppikken. Eerst wil de jongen nog gewoon rollebollen, maar als hij merkt dat het meisje een soort heilige is brengt hij haar naar zijn even vrome broer. Het knappe (misschien beter onbevlekte; in en in goede) meisje verstoort daar de islam-les met haar schoonheid, maar is wel te porren voor de jihad. Zelfs in die brute wending blijft de film overeind, met een mooie scène waarin haar meisje filosofisch haar beweegredenen uiteenzet tegen wat Bin Laden-fundi's; haar reiskompaan vertaalt. De knal waarmee dit eindigt is helaas wel wat té CGI, ik had liever een doffe klap onder de grond gehoord. Is daarmee het einde van de film bereikt? Nee, natuurlijk, dit is Dumont, en hij keert terug naar het begin. Of het een echte cirkel is of niet, is totaal onduidelijk. Maar hij zet definitief de Tarkovsky-achtige put van verwarring open. André Caplet helpt een handje met een fraai religieus klassiek werk. Cheesy: Ik geloof in cinema!