White Material

Aardige film, maar maakt (niet geheel verrassend) toch minder indruk dan 35 Rhums. Honderd keer liever die urbane kleinschalige beslommeringen dan gekte in Afrika. En als die gekte nou bleef broeien, maar Claire Denis komt helemaal aan het eind toch met wat Apocalypse Now-achtige uitbarstingen, had helemaal niet gehoeven. Wat mij betreft was het fascinerende personage van de uitstekende Huppert van begin tot eind koppig en koel onder elke mogelijke tegenslag gebleven, hoe onrealistisch dat misschien ook zou zijn. Het eerste half uur van White Material is het best, de personages bewegen zich op de prominente muziek van Denis' soundtrack-regulars Tindersticks (die wél beter op dreef zijn dan voorheen) alsof ze in een soort jungle-ballet dansen. Een koffie-plantage, rebellen die een opstand ontketenen en onduidelijke familiebanden. Huppert behandelt haar zoon als een klein kind, maar de Joran-achtige gozer is minstens 25 en trekt heel Afrika niet meer. Hij scheert zijn kop kaal (cliché) en begint Taxi Driver-neigingen te vertonen. Bij één zo'n randpersonage is dat nog leuk, maar als gezegd, uiteindelijk krijgt iedereen er last van. Ik had meer met de decadentie van een oude zieke dikke man die in bad gaat op zijn failliete maar toch luxe plantage, terwijl om hem heen de pleuris uitbreekt.