Il Grande Silenzio

Ik houd best van spaghettiwesterns maar zal me toch nooit helemaal over de audio-akkefietjes die met het genre samenhangen kunnen zetten. Ook nu lijkt al het geluid weer gewoon achteraf in de studio opgenomen. Iedereen sprak in de set zijn zinnen (vermoed ik) gewoon in zijn of haar eigen taal, waarna achteraf de dubs werden gemaakt. Ik keek de Engelse. Een gelukje is dan nog dat hoofdrolspeler Trintignant de hele film... zwijgt! En niet zonder reden, want hij heeft een gruwelijke wond, die hij op gepaste momenten laat zien, door zijn sjaaltje naar beneden te doen. Hij speelt een 'goede' bounty hunter, die het opneemt tegen slechte bounty hunters, te weten, Klaus Kinski, gestoord en hilarisch als altijd. Het plot is verder niet belangrijk en het acteren lijkt de eerste twintig minuten zelfs dramatisch slecht, maar langzaam trekt dat bij én het ging hier toch om de beelden en de muziek. Il Grande Silenzio is net als die McCabe-classic van Altman een sneeuw-western. Een DeNiro achtige goedzakkerige sheriff wordt nog slachtoffer van de winterse omstandigheden. Nog beter dan de zeer fraaie plaatjes is de muziek van Ennio Morricone. Een van zijn beste soundtracks ooit en dat zegt wat! Meteen al het openingsthema is lichtvoetig en mysterieus, rijp voor de sampling. (Thievery Corporation deed het.) Ook zijn meer weemoedige liefdesstrijkers passen perfect, bijvoorbeeld in een mooie intieme scène als de stille huurmoordenaar uit logeren gaat bij een (natuurlijk) superknappe Afro-Amerikaanse weduwe. Een beetje cheesy is het wel, het lijken wel die sexy hoesjes van de platen van Herb Alpert. Geen bezwaar.