Ze doen ook weleens wat nuttigs met hun geld, die Qatari's. Deze film werd dankzij allerlei geldschieters gerestaureerd, waaronder dus de Arabieren én Armanio Giorgio of hoe heet dat merk. (Scorsese had er trouwens ook een handje in met een fonds.) Die restauratie heeft wat merkwaardige bij-effecten, de beelden zijn grotendeels kristalhelder, maar het geluid bleek toch lastiger te redden, daarnaast zijn er ook nog een zwik scènes die kennelijk nagenoeg vergaan waren, een enorme 'drop' in kwaliteit. Ondanks al deze inspanningen zal het tussen mij en de vroege Aziatische cinema (zeg van voor de jaren '70) niet snel iets worden. Behalve Woman in the Dunes en de meesterwerken van Kurosawa schiet me eigenlijk niets te binnen waar ik echt van genoten heb. Subjectivisten-collega Olaf had het bij deze film over Hitchcock; ik zou zeggen het is de Koreaanse Bunuel. (Dat verklaart in mijn geval ook beter dat het me niet zoveel deed.) Klassenstrijd, de seksuele repressie de bourgeoisie zichzelf oplegt, dat soort thematiek. De kwaaie feeks is de huismeid, die in haar eerste scène meteen rücksichtslos een rat doodmept, dus dat wordt een femme fatale! In een mengeling van realisme, film noir en melodrama neemt deze dame het huishouden over. (Meer dan de bedoeling is!) De echtgenote denkt alleen maar aan geld, in een van de meer sprookjesachtige scènes blijft ze maar naaien (achter de naaimachine) tot ze erbij in slaap valt. Als ze wakker wordt gaat ze weer gewoon verder. Haar echtgenoot wordt verleid door 't dierlijke in hemzelf, en in de mooiste scène van de hele film gaat de huismeid met blote voeten op zijn voeten (met schoenen) staan. Heel sensueel. De kindertjes zijn trouwens wel wichtjes. Het jongetje krijgt in elk geval zijn verdiende loon. (En het meisje een eekhoorn...) Een van de dingen die een drempel opwerpen bij deze film is de avant-gardistische orkesttrack, die maar dóórgaat. Toch zit er nog wel een mooi muzikaal moment in als de huismeid, op dat moment door abortus in crisis, diep in de nacht op de piano gaat zitten hameren. Het klinkt atonaal, maar toch nét niet.
vrijdag 24 juni 2011
The Housemaid
Ze doen ook weleens wat nuttigs met hun geld, die Qatari's. Deze film werd dankzij allerlei geldschieters gerestaureerd, waaronder dus de Arabieren én Armanio Giorgio of hoe heet dat merk. (Scorsese had er trouwens ook een handje in met een fonds.) Die restauratie heeft wat merkwaardige bij-effecten, de beelden zijn grotendeels kristalhelder, maar het geluid bleek toch lastiger te redden, daarnaast zijn er ook nog een zwik scènes die kennelijk nagenoeg vergaan waren, een enorme 'drop' in kwaliteit. Ondanks al deze inspanningen zal het tussen mij en de vroege Aziatische cinema (zeg van voor de jaren '70) niet snel iets worden. Behalve Woman in the Dunes en de meesterwerken van Kurosawa schiet me eigenlijk niets te binnen waar ik echt van genoten heb. Subjectivisten-collega Olaf had het bij deze film over Hitchcock; ik zou zeggen het is de Koreaanse Bunuel. (Dat verklaart in mijn geval ook beter dat het me niet zoveel deed.) Klassenstrijd, de seksuele repressie de bourgeoisie zichzelf oplegt, dat soort thematiek. De kwaaie feeks is de huismeid, die in haar eerste scène meteen rücksichtslos een rat doodmept, dus dat wordt een femme fatale! In een mengeling van realisme, film noir en melodrama neemt deze dame het huishouden over. (Meer dan de bedoeling is!) De echtgenote denkt alleen maar aan geld, in een van de meer sprookjesachtige scènes blijft ze maar naaien (achter de naaimachine) tot ze erbij in slaap valt. Als ze wakker wordt gaat ze weer gewoon verder. Haar echtgenoot wordt verleid door 't dierlijke in hemzelf, en in de mooiste scène van de hele film gaat de huismeid met blote voeten op zijn voeten (met schoenen) staan. Heel sensueel. De kindertjes zijn trouwens wel wichtjes. Het jongetje krijgt in elk geval zijn verdiende loon. (En het meisje een eekhoorn...) Een van de dingen die een drempel opwerpen bij deze film is de avant-gardistische orkesttrack, die maar dóórgaat. Toch zit er nog wel een mooi muzikaal moment in als de huismeid, op dat moment door abortus in crisis, diep in de nacht op de piano gaat zitten hameren. Het klinkt atonaal, maar toch nét niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten