Me and Orson Welles

Hier gebeurt iets vergelijkbaars als in An Education. Opnieuw een jongere die ingewijd wordt in 't leven, maar opnieuw lijkt dat haast overbodig. Zac Efron (in combi met z'n personage) is zo'n knappe kerel, Tom Cruise-achtig arrogant, vol zelfvertrouwen en dan moeten wij geloven dat hij totaal onder de indruk raakt van de eerste de beste theater-secretaresse! De lieve, voor Hollywood-begrippen heel gewoontjes, haast Nederlands uitziende Claire Danes. Het zal wel aan mij liggen dat ik altijd muurbloempjes wil zien bloeien... Daarvoor hebben ze dan het Anne Frank-achtige Zoey Kazan-meisje opgevoerd. Het personage van Efron vindt echter zijn meerdere in de koning van de apenrots, de grootste en meest getalenteerde egoïst aller tijden: Orson Welles. Een man, denk ik altijd, die zichzelf zo wijs vond (en dat ook was natuurlijk) dat ie er haast op wilskracht al op zijn 25e als 50 uit zag. (Dat heeft ook wat tragisch.) De acteur die 'm speelt (en dat erg leuk doet) ziet er trouwens uit één hoek uit als Lars Ullrich, maar dit terzijde. Nou ja, dat waren allemaal terzijdes, tot nu toe. Me and Orson Welles is een theaterfilm, en eigenlijk weer gewoon een The Dresser. Zelfde kleuren, zelfde problemen. Acteurs die het podium op moeten worden gesleept en dergelijke. Het moet gezegd, in tegenstelling tot The Dresser, komt het opgevoerde stuk (over Brutus en Caesar van Shakespeare) hier wel prima uit de verf. En als Zac Efron dan zo'n beetje zijn enige toneelscène mag spelen is het gewoon spannend of het gaat lukken. De leukste passage van de ganse film zit echter buiten het theater, als Efron met Welles mee mag naar de radio, voor een hoorspel-opname (altijd fantastisch). Welles slaat aan het improviseren, tot ergernis en verbazing van zijn medespelers. Prachtig.