Gordos

Ach ja, moderne Spaanse komedies. Had het kunnen weten. Denk je een film te gaan kijken over dikzakken, gaat het toch weer gewoon over seks, seks, seks. (Van moddervet tot zwanger tot dun.) Eén scène dialoog, één scène krikken, en Pedro Almodóvar knikt goedkeurend bij alle semi-provocaties. Types als een homoseksueel, die thee drinkt met de pink omhoog, die uit de kast komt als hetero (omdat het hem zo uitkomt!) en een exhibitionistische therapeut van wie wordt gehint dat ie misschien nog in de kast zit. Hij houdt niet van de groter wordende borsten van zijn zwangere vrouw. En natuurlijk zijn er ook weer wat speldenprikjes richting de katholieke kerk. Wel leuk is de parodie op afslank-pillen. De film opent met een Tell Sell-reclame van zo'n goeroe, die, zo blijkt een scène later, alweer al zijn kilo's terug heeft. Ik weet niet of dit nou de bedoelde boodschap is, maar terwijl iedereen in de film van dik naar dun en terug (ad infinitum) schiet, kreeg ik als kijker toch steeds meer het idee dat het er allemaal niks toe doet. Als je knap bent, ben je knap of je nou een kilootje meer of minder hebt. En met gelukkig zijn heeft dat natuurlijk al helemaal niks te maken.