Panic in the Streets

Had ik opgeschreven voor de rol van Richard Widmark, maar het is niet zijn beste. Al zijn z'n eerste paar scènes wel weer de moeite, laconiek thuis, kibbelend met vrouw en zoontje, die laatste lijkt overigens ingepalmd door een homoseksuele buurman, maar Widmark (en de film!?) heeft geen tijd om 't te zien... (Ik verzin dit niet, het is overduidelijk!) Later neemt de film ook nog even vijftien minuten voor het oplossen van Widmark's huwelijksperikelen, wat op dat moment nogal slecht getimed is, ook gedraagt zijn vrouw zich wel heel onderdanig. Ze is met de pil gestopt, maar alleen omdat 'ik weet dat jij dat wil o echtgenoot'... Gaat de film ook eigenlijk helemaal niet over. Widmark speelt in potsierlijk nazi-uniform een ambtenaar (!) van de health service, die ontdekt dat er een pest-dreiging in de vorm van een Aziatisch lijk in New Orleans is aangekomen. Volgt een verwoede zoektocht naar alle figuren die met dit schimmig figuur in aanraking zijn gekomen. Dat wordt dus afdalen in de wereld van de wiseguys en scheepsjongens, mooie beelden. Vooral oppergangster Jack Palance maakt indruk, de man loopt er zo hologig bij dat je je afvraagt of ie zelf niet aan TBC leed. Voor extra effect hebben ze dan de dikke Zero Mostel tegenover 'm gezet. Dat duo is eigenlijk boeiender dan de avontuurtjes van Widmark. Maar zoals gebruikelijk, van dit soort minor noirs kan ik altijd wel genieten, zelfs als het niet meer dan degelijk is.