Vincere

Ooit geweten dat Benito Mussolini een zijn jongere jaren een charismatische besnorde Freddie Mercury-achtige socialist was? Hij zingt zelfs wat opera. (En van pathos en het grote gebaar zou hij altijd houden natuurlijk.) Vincere vertelt het verhaal van zijn eerste echtgenote. In eerste instantie doet de film Il Divo-achtig verwarrend schimmig, kriskras door de tijd schietend, terwijl deze vrouw (Ida Dalser) haar held overal van een afstandje lijkt te bekijken. Is ze er nou wel of niet echt bij? Of is het een verzinsel. In de tweede helft begint Benito de vrouw zo hard tegen te werken dat ze wel écht moet zijn. (Ergens had ik gehoopt dat het gewoon tot het einde onduidelijk zou blijven.) Het enige leugentje van de vrouw is wellicht een verzonnen huwelijk, maar haar tragische zoon is levensecht. Beide worden naar inrichtingen versleept, waar de vrouw eindeloze brieven schrijft. Ze klimt in de hekken en gooit haar schrijfsels (volslagen nutteloos) de tuin in. Prachtig shot in een, zou ik haast zeggen, leerzame, en vurige film. (Al is ie lang niet zo goed als Il Divo hoor.)