Iep!

De eerste Nederlandse Alan Smithee film, wat zou daar nou een mooie Nederlandse vertaling van zijn... Arjan Smit, of zo. De regisseuse Rita Horst liet haar naam van de rol halen nadat de producer een kwartier had geschrapt, maar of de film daardoor matig is geworden? Het helpt niet dat de film, in deze versie van slechts een dik uur, pas na een half uur de juiste toon vind. Bij zo'n korte film moet dat toch vanaf het begin kunnen, zeker als je een boek van de onvolprezen Joke van Leeuwen verfilmd. Qua dialogen blijkt dat lastig, de taalspelletjes slaan in audio een beetje dood in flauwigheid, zeker op de manier zoals Joke Tjalsma het articuleert. (En dat is nou net de hoofdrolspeelster.) Dan doet Huub Stapel het verrassend genoeg beter, als vogelspotter en droogkloot. 's Avonds in bed delen de twee tevreden een appeltje. Al binnen een paar minuten vindt Huub Iep, het vogelmeisje. En stiekem is zij enger dan E.T. Gespeeld door een Canadees dwergmeisje met een heel iel hoofdje. Naar en eigenlijk een beetje exploitatie, maar wel fascinerend. De film wordt echter pas redelijk van niveau als Vliegende Panter Diederik Ebbinge opduikt, als doodsbange "redder', die een jas aan heeft waarop "Blijft Kalm!" staat. Dat zijn de absurdistische grappen die we moeten hebben hier. In de zwaan-kleef-aan-zoektocht naar de gevlogen Iep sluiten ook nog een meisje zich bij het echtpaar aan. De hele boel belandt richting het end in een soort sanatorium/psychiatrische inrichting midden in het bos, waar de nieuw aangekomen gasten zich prompt aanpassen en braaf in de rij met gekken gaan staan. Het lijkt de logische plek om de fobische 'redder' te droppen, hij is ten slotte ook de laatste die zich heeft aangesloten bij de zoektocht. Het is echter het meisje dat aldaar vriendschap sluit, terwijl de resterende zoekers het bordje 'Naar Zee' volgen. Allemaal lief, de ideeën in de film zijn, met dank aan Van Leeuwen, prima, maar de kleuren (veel te licht en te kil) en ook het ritme van het geheel, nee, het wordt nergens écht wat, helaas.