A Brand New Life

Lievige Koreaanse film. Een weeshuis is eigenlijk net een kostschool en daarmee zit dit in de hoek van Au Revoir Les Enfants. Alleen dan, eh, zonder oorlog. Nou ja, diezelfde kindersfeer in elk geval. En voorzichtige vriendschappen. Af en toe is de film wat te doorzichtig, met mattenkloppers op het linnengoed meppen als symbool voor opgekropte frustratie. Een actie die later ook nog met (en aan) het kleine Koreaanse hoofdpersonage-meisje wordt herhaald en uitgespeld en uitgelegd. Niettemin kent de, overigens autobiografische film ook een paar fenomenale scènes. Aan het begin al, waar de kijker en het meisje nog helemaal niet weten wat er gaat gebeuren en zij en haar papa in een paar sfeervolle flarden van scènes worden neergezet. Het meisje houdt duidelijk veel van de man. Daarom is de verbijstering bij zowel haar als de kijker gigantisch als ze bij een weeshuis wordt gedropt. Nog hartverscheurender is een scène in het midden van de film, als het meisje deze actie van haar vader poogt te verklaren tegenover het schoolhoofd. In het jaren '70-weeshuis komen af en toe Amerikanen langs, de aldaar gelegerde soldaten doen wat poppenkast-toneelstukjes (ook hartverwarmend en ook heel gewoon alledaags) en natuurlijk zijn er buitenlandse echtparen die meisjes op komen pikken. Dat zou ook een mooie film zijn geweest, het begin van een nieuw leven in een totaal ander land. Vriendjes verdwijnen en wie weet er dan nog hoe je 's avonds in bed met speelkaarten de toekomst kan voorspellen? Het hoofdpersonage is en blijft cynisch van begin tot eind, begrijpelijk en een goede keuze om het suikerspin- en tranentrek-gehalte laag te houden. Jammer dat de film niet eindigt met het sluiten van de cirkel, ook het meisje begint een nieuw leven (in haar geval in Frankrijk) denkend aan haar vader. Met dat beeld, bij hem achterop fietsend door de nacht had A Brand New Life mogen eindigen. (Niet dat er nog heel veel volgt daarna...)