This Is Spinal Tap

Schandalig dat ik 'm nooit gezien had natuurlijk en ik zie nu ook in hoe zeer die Anvil-docu hier expres naar gemodelleerd is. (Doet me wel aan het waarheidsgehalte van Anvil twijfelen!) Ik verzon in de eerste vijftien minuten al twee "eigen" grappen. Zou het een kenmerk voor een goede komedie zijn? De jongens vertellen hoe Spinal Tap ontstond uit jeugdbandjes. Eerst heetten we The Originals, maar die bleken al te bestaan. Dus toen waren we The New Originals, maar toen switchte de originele Originals naar The Regulars. Dus.. (zou ik zeggen!) werden wij The New Regulars. (Maar nee.) Later zijn de kornuiten in Amerika aangekomen in rijden in een limo waar de Robert de Niro-achtige chauffeur maar niet over Sinatra ophoudt. Daar gaat het raampje van de achterbank dicht. De chauffeur praat door tegen zijn bijrijder (de zogenaamde regisseur neem ik aan) En hup daar gaat ook daar een raampje dicht. (Nee dus.) Dat wil niet zeggen dat er niet een hele hoop leuke grappen zitten. (Veel betere natuurlijk!) Pas in de laatste twintig minuten neemt het salvo lach-hits wat af. Maar 'mini-broodjes'-Nigel (Christopher Guest, die ook de film meeschreef) is goed voor eindeloze lol. Off stage vind ik hem net álle bandleden van Moke in één man verenigd. Beste shredder aller tijden ook natuurlijk! Die manager is ook een held: 'their appeal isn't waning, it's just becoming more selective!' Mijn allerallerfavorietste grap in Spinal Tap is als Nigel een solo geeft, zeg maar atonale Metal Machine Music-stilo, en dan een viool erbij pakt en even aan de stemknop draait! Dat is Spinal Tap.