More like, Play Misery voor me. Hier is het discjockey Clint Eastwood die last heeft van een fan. Vraag me trouwens af of ik de film (zijn regie-debuut) had gekeken als ik vooraf had gezien dat hij ook zelf meedeed. Want ja, het is weer matig van zijn kant. Met zijn maffe 'big hair', in het intro lijkt hij wel een Thunderbird, op dat eiland... Er zitten nog net geen touwtjes aan de man die zijn mond open doen gaan als hij praat. Al heeft hij hier duidelijk zijn best gedaan op een 'mooie stem' (die hij als dj moet hebben natuurlijk). Het merendeel lijkt zelfs achteraf in de studio opgenomen. (Net zoals alle nacht-opnamen day for night lijken, maar het zullen die heldere Californian skies zijn.) Jessica Walter doet het wel aardig als de intense fan, die langzaam bezit neemt van arme Clint. Net als de film werkelijk een spannende thriller lijkt te worden last Eastwood een bizar intermezzo in. Stukje Fa-reclame met vriendinnetje (niet Walter natuurlijk) en dan gaat ie helemaal cinema verité, als Clint en compagnons een jazz-festival bezoeken. (Is het Montreux? Ik dacht dat dat in Genève lag ofzo...) Cannonball Adderley toetert er in elk geval lekker op los. Daarna wordt het hysterische gegil weer hervat. Eastwood begint zelfs van zijn enge fan te dromen. Of nee! Het is niet eens een droom, daar is werkelijk een mes in een kussen. Ik vond het jammer, alsof het personage geen angstdromen mocht hebben. De twist aan het einde had ik ook van minuut vijf aan zien komen. (Een zeldzaamheid.) De oplossing ten slotte is een hilarisch cartooneske vuistslag! Stiekem een 'zo slecht dat ie geinig wordt'-film eigenlijk. Twee dingen die niet onvermeld mogen blijven; Ik vond de obsessieve fan (aka 'de gek') opvallend veel op het maffe meisje uit the Breakfast Club lijken. Zelfde haar en blik.En Clint en een barman trekken haar aandacht door net als in Bang the Drum Slowly een imaginair spel te spelen met fiches enzo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten