Haal de vlaggetjes maar tevoorschijn, wij prikken de volgende af op de filmkaart: Bulgarije! (In het begin is het nog onduidelijk waar dit zich afspeelt en vermoedde ik Letland, er staat een gebouw dat Finlandia heet, whatever it is.) Eastern Plays begint als degelijke arthouse, uitzichtloosheid en gesjok en gezwijg, maar wordt gaandeweg beter, tot het gewoon een fraaie film wordt. Het hoofdpersonage zien we eerst in overall in een werkplaats, hij lijkt een typische hologige zuipschuit, maar zijn arty tattoo en oorbel verraden hem. Dit is eigenlijk helemaal geen working class man, hij heeft de kunstacademie gedaan en maakt in de overgebleven tijd religieus aandoende kunstwerken. Gelukkig wordt hij er niet van, hij voelt alleen maar leegte en cynisme en waarom gaat hij steeds langs een of andere kliniek om buisjes vol te pissen en wagonladingen medicijnen halen. Zijn het anti-depressiva? (Soort van spoiler) Nee, de man is een junkie, die nu in een methadon-programma zit. Maar zonder drugs voelt hij niks meer, zijn vriendinnetje, dat meestal jankend bij hem voor de deur staat kan hij geen liefde meer geven. En dan zet ie het maar op een zuipen. Eastern Plays is 98% pikzwart en 2% Kaurismäki-lichtheid, en dat laatste maakt het nét goed. In andere, minder boeiende en belangrijke verhaallijntjes vluchten weer andere figuren in skinhead-geweld en het is zodoende (nou ja via via) dat onze junkie een Turks meisje tegenkomt. Hij beleeft met haar iets platonisch, hij krijgt hoop, maar dan is ze weer weg. De film eindigt opnieuw al sjokkend, de pittoreske straatverlichting valt uit en de man komt een oudje tegen die 'm in zijn huis zet. Hij valt in slaap in een stoel, het huis lijkt stokoud, maar als ie 's ochtends wakker wordt zit op de plaats van de oude man een baby. Magisch! Op de soundtrack klinkt Bach op de piano en iemand murmelt erbij. (Dat kan maar één man zijn) En het is prachtig. In de aftiteling blijkt de acteur die de hoofdrol speelt vlak na de film overleden. Ik vrees dat ie gewoon zichzelf speelde.
maandag 13 juni 2011
Eastern Plays
Haal de vlaggetjes maar tevoorschijn, wij prikken de volgende af op de filmkaart: Bulgarije! (In het begin is het nog onduidelijk waar dit zich afspeelt en vermoedde ik Letland, er staat een gebouw dat Finlandia heet, whatever it is.) Eastern Plays begint als degelijke arthouse, uitzichtloosheid en gesjok en gezwijg, maar wordt gaandeweg beter, tot het gewoon een fraaie film wordt. Het hoofdpersonage zien we eerst in overall in een werkplaats, hij lijkt een typische hologige zuipschuit, maar zijn arty tattoo en oorbel verraden hem. Dit is eigenlijk helemaal geen working class man, hij heeft de kunstacademie gedaan en maakt in de overgebleven tijd religieus aandoende kunstwerken. Gelukkig wordt hij er niet van, hij voelt alleen maar leegte en cynisme en waarom gaat hij steeds langs een of andere kliniek om buisjes vol te pissen en wagonladingen medicijnen halen. Zijn het anti-depressiva? (Soort van spoiler) Nee, de man is een junkie, die nu in een methadon-programma zit. Maar zonder drugs voelt hij niks meer, zijn vriendinnetje, dat meestal jankend bij hem voor de deur staat kan hij geen liefde meer geven. En dan zet ie het maar op een zuipen. Eastern Plays is 98% pikzwart en 2% Kaurismäki-lichtheid, en dat laatste maakt het nét goed. In andere, minder boeiende en belangrijke verhaallijntjes vluchten weer andere figuren in skinhead-geweld en het is zodoende (nou ja via via) dat onze junkie een Turks meisje tegenkomt. Hij beleeft met haar iets platonisch, hij krijgt hoop, maar dan is ze weer weg. De film eindigt opnieuw al sjokkend, de pittoreske straatverlichting valt uit en de man komt een oudje tegen die 'm in zijn huis zet. Hij valt in slaap in een stoel, het huis lijkt stokoud, maar als ie 's ochtends wakker wordt zit op de plaats van de oude man een baby. Magisch! Op de soundtrack klinkt Bach op de piano en iemand murmelt erbij. (Dat kan maar één man zijn) En het is prachtig. In de aftiteling blijkt de acteur die de hoofdrol speelt vlak na de film overleden. Ik vrees dat ie gewoon zichzelf speelde.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten