Please Give

Echte vrouwenfilm, niet in de zin van chicklit om te kijken of zo, maar een vrouwelijke regisseur met thema's en een sfeer die je alleen dán aan zou kunnen treffen. Niet zonder reden te vergelijken met Lovely & Amazing. Annet Malherbe, let op er worden mee-eters uitgeknepen! Sowieso veel medische verwikkelingen, het begint al met akelige beelden van borstkanker-scans. Please Give is overigens naast vrij serieus ook een Woody Allen-film zonder goede grappen, met dezelfde soort kliekjes van redelijk welgestelde mensen in New York. Catherine Keener is samen met manlief uitbaatster van een recycle-winkel, heeft een te groot hart en deelt aan de lopende band geld uit aan zwervers. Wandelend met met d'r dikke Frank Lammers-achtige echtgenoot en hun puisterige tienerkind, twee aangenaam gewone types, geeft ze een biljet aan een zwarte man met grijze baard. Die zegt droogjes: 'I am standing in line for the restaurant.' Het gezinnetje woont in een appartement wat ze graag willen verbinden met dat van de buren, waar een stokoud vervelend omaatje woont. Omaatje wordt verzorgd door twee beeldschone zusjes (haar kleinkinderen). De twee drietallen lijken eerst een hekel aan elkaar te hebben, maar beginnen zich dan te vermengen. Wijselijk worden de pogingen tot komedie langzaam achterwege gelaten en ontstaat een soort weemoedig kabbelende film over kortstondige vriendschappen en relaties. No drama, zelfs een stukje overspel blijft onopgemerkt. En dat is wel eens lekker. Een film waar je je vriendin, je moeder en jezelf blij mee maakt.