Westworld

Michael Crichton was natuurlijk eerst en vooral schrijver en dus is Westworld ook eerder een ideeën-film. De film blijft daardoor wel erg afstandelijk, koeltjes. Het helpt niet dat het hoofdpersonage (Richard Benjamin) de meest esthetisch onverantwoorde snor aller tijden heeft: wat een engerd! (Op IMDb moppert iemand dat ie ook nog een rent als een wijf.) Zijn medespeler Brolin mag voor de testosteron zorgen. De beide vrinden bezoeken in de toekomst een pretpark waar allerhande werelden zijn nagebouwd, bevolkt met levensechte robots. Het deed mij weer eens denken aan mijn favoriete kinderboek Meneer Ben, die naar een gekostumeerd bal wilde en in een winkeltje een pak kocht, waarna hij een deurtje richting testkamer nam. In Westworld komt het neer op knokken in de middeleeuwen, knokken in de cowboy-tijd en, eh, orgies bij de Romeinen. Rating-wijselijk blijft die hele wereld (toch wel opvallend) haast volledig buiten beeld. Deze was dan ook vooral geliefd bij de dames, zo merken wij in het voorstukje. De twee hoofdrolspelers gaan los in western-saloons, en de kijker peinst over plotholes. Hoe kan je ervoor zorgen dat bezoekers elkaar niet afknallen? De guns reageren op lichaamswarmte. Ok. Maar zwaarden dan? En subtieler, 's nachts voert een team wetenschappers reparaties uit, maar als je mensen duizend dollar per dag laat betalen willen ze toch ook 's nachts rondstruinen. En anders zou je ze misschien moeten dwingen op hun kamer te blijven... Daar had ik graag een scène rond gezien. Stoute bezoekers ronddwalend in een park dat tot stilstand is gekomen. De wetenschappers verliezen ondertussen de controle over hun creatie waarna gunslingers de achtervolging inzetten op de Snor.