Mitt Liv som Hund

Zo op de valreep nog even een van de filmhoogtepunten van mijn cinema-jaar 2010. Natuurlijk is Mitt Liv bíjna een irritante zelf-felicitatie van de Zweden, voor hun eigen tolerantie voor, nou ja, alles: excentriekelingen, naakt, hippie-heid. Maar geeft dat? Driewerf neen, want Mitt Liv is een soort Amarcord, alleen de soundtrack van Nino Rota ontbreekt. En écht Felliniaans goed, overgoten met een VPRO jeugdserie-sausje. Prachtige filosofische bespiegelingen van het hoofdpersonage, een kereltje met een hoog voorhoofd, en een oude kop, een nieuwetijds- of couveusekind zou je haast zeggen. (En ik had het gevoel in de spiegel te kijken, op oude foto's dan, een film uit mijn geboortejaar ook grappig genoeg.) Het jongetje bepeinst de avonturen van Laika, het ruimtereis-hondje, en dat dingen altijd slechter kunnen, maar ook zelf heeft hij het niet best, met een stervende moeder... Hij wordt naar het Zweedse platteland verscheept, waar hij het een en ander kan verwerken in een gek dorpje vol lieverds; zoals mensen die permanent het dak repareren, zomerhuisjes bouwen onder het eindeloos draaien van dezelfde lp, tomboys die met je willen boksen en vrijen, en je hulp nodig hebben bij het inzwachtelen van ontluikende borstjes. En dit is nog maar 10% van de geweldige anekdotes die hier langs flitsen. Structuur is niet van belang, kriskras door een leven, zo hoort het. En elke keer als de vrolijkheid toch wat uit de hand dreigt te lopen snel een kleine terugslag naar melancholie. Een oom die nauwelijks weet je te troosten, hoe veel hij ook van je houdt, en vice versa. Jammer dat de laatste paar scènes niet tijdens de aftiteling lopen, lijkt een beetje een rare opmerking, maar dat zou precies goed zijn geweest, eindigen op een contemplatieve noot en dan toch de toeschouwer naar huis sturen met wat blooper-achtige taferelen (een kabelbaanruimteschip!) in de aftiteling. Dat verzinnen we er dan zelf wel bij. Geweldige film.