Up in the Air

Had die lieve Laura Veirs ook niet een liedje met een 'up in the air, up in the aaair'-refrein. Jammer dat die er niet in zit. Er zit wél een ander liedje met die titel in, door een of andere nobody naar Jason Reitman gestuurd (vast een maat van 'm), onvast gezongen aan het eind van de aftiteling. Toch lief dat Reitman het gebruikt heeft. (Waar de vriend ook om vraagt op de tape.) Toffe kerel en zijn films zijn ook best ok, maar toch heeft ie me nog niet helemaal te pakken, terwijl ik wel het gevoel krijgt dat ie dat zou moeten kunnen. Op zich props voor het feit dat Reitman hier (net als in Thank You For Smoking) een zeldzaam in films behandelde wereld opzoekt. Een corporate wereld zonder wapengekletter, maar met evengoed slachtoffers. George Clooney speelt de man die de mensen ontslaat. Zou je dat soort mensen ook in onze contreien in kunnen huren? Het lijkt zo Amerikaans dat je zelfs zoiets uitbesteedt. Mensen die twintig jaar voor je hebben gewerkt en ze dan zelf niet onder ogen durven komen... Het personage van Clooney is er inmiddels wel aan gewend natuurlijk, maar dat geldt niet voor het gladde foundation-meisje (Anne Kendrick) waar zijn baas 'm mee opzadelt. (Of eigenlijk hij zichzelf, iets met ontslaan per webcam.) Dat worden pijnlijke levenslessen. Ook voor Clooney zelf trouwens, als hij zijn evenbeeld denkt te ontmoeten. Sms-sex, lekker makkelijk. Deze love interest wordt gespeeld door Vera Farmiga, met afstand de beste in de cast. In het midden-gedeelte belandt Reitman in een soort rom-com, 'alles komt goed'-modus, die de te lange film eigenlijk de nek omdraait. Het eerste uur is prima, vervolgens is het materiaal op en moet Reitman eigenlijk kiezen voor de moeilijke weg; Clooney als totaal vereenzaamd persoon. Hij lijkt dit níet te doen, maar komt er dan alsnog mee. Iets in de timing klopt er dan niet meer, net iets teveel hints voor iets gangbaars gegeven, zoiets.