Io Sono l'Amore

De tuin van de Finzi-Continis maar dan... zonder holocaust, zeg maar. Typische Italiaanse weelderigheid, prachtig geklede mensen, prachtige mensen sowieso, in peperdure huizen en pittoreske omgevingen. Die rijkdom van de familie hier is in de textiel verwo(r)ven, maar die tijden zijn voorbij. Het bedrijf wordt gaandeweg de film van de hand gedaan. Dan zijn we nog altijd richi zegt een dochter. (Ze heten heel toepasselijk ook al Ricchi). Maar, de plot is hier eigenlijk helemaal niet van belang, zeker in het eerste uur van dit epos is het gewoon een Il Divo-achtige verzameling van flitsen uit het leven van met name Tilda Swinton, de mater familias. Zij leerde speciaal voor de film Italiaans én Russisch. Het eerste lijkt in het begin foutloos, maar zodra iemand onthuld dat haar personage Russisch is, lijkt haar accent dikker te worden. Het zal inbeelding van mij zijn. De eerste helft van de film broeit al, hints naar homoseksualiteit, een dochter die uit de kast komt (en nadat ze heur haar had afgeknipt heel toepasselijk door mij voor een heel nieuw personage werd aangezien!) En dan krijgt ook Tilda het te pakken en begint ze een zinnenprikkelende (en vrij eindeloze) romance met een kok. Zeg maar de huisvrouw met de tuinman-thematiek op zijn Sirks, al komt deze kok stiekem ook uit een gegoede familie. Toch heeft hij iets wilds, dichter bij de natuur, met zelfverbouwde groenten enzo. Net als de film een tikkeltje saai begint te worden, barst het melodrama open in een fraai einde. Zodoende een beetje een protserige shock and awe-film wel, niet heel goed, wel heel aangenaam.