Four Lions

Een komedie-film over stelletje doodgewone (nou ja) Britse burgers die toevallig into moslimfundamentalisme zijn, dat moest wel iets merkwaardigs worden. De helft van de grappen slaat, eh, dood, zoals het hele trainingskamp in Pakistan. Een ander kwart is zo flauw dat het weer leuk wordt, met springstof in een haperende auto, lekker slapstick. Het resterende gedoe (dansen op Toploader) en absurdistische discussies (Fuck mini-babybels!) is zo idioot dat het bijna iets melancholisch krijgt. Aan het eind kiest de film daar zelf ook ineens voor, met Aphex Twin's Avril 14th. Leukste personage is de blondbebaarde imam-achtige fanatiekeling van het viertal, die niet mee naar het trainingskamp mag. "If I don't go islam will go to pieces." De ware leider van het stel is een gewone gozer, die eigenlijk niets van zijn fundi-islam studiegroepjes bezoekende broer moet hebben, 's avonds metaforische Simba verhalen aan zoonlief verteld, en ondertussen met z'n maatjes in schuren met perodoxide knutselt. Onder meer kraaien en schapen worden daar het slachtoffer van. De grote knal moet komen op de Londense marathon waar het stel in uitzinnige uitdossing verschijnt. Jihad als Teenage Mutant Ninja Turtle, je moet er maar op komen. Ik zeg niet dat dit een goede film is, maar uniek is ie duidelijk wél.